Bieszczadzkie wspomnienie

 

Idealne zegary dla mnie.

Ognisko, przy którym nieznajomi ludzie uśmiechają się do siebie i śpiewają, żartują, piją. Pewien człowiek-dusza, którego wszyscy odwiedzają i uwielbiają, i który swoich gości częstuje własnymi trunkami i przetworami. Zespół, który nie umiał zrozumieć swojego wokalisty. Dziewczyna, która zapomniała, jak to jest być damą i pokazała przy stole szpagat na jednej nodze. Artysta, który maluje, jara trawkę i gra na bębnach. Utalentowana dziewczynka, która śpiewa poezję ze swoim ojcem, rzeźnikiem z zawodu. Kiermasz, na którym nie znajdziesz chińskich pamiątek, a jedynie własnoręcznie wykonane ubrania z filcu, pięknie malowane koszulki, cudowną biżuterię i pluszaki własnoręcznie wypchane. Łąka rosnąca na dachu restauracji. Mocny głos kobiety, która wydziera się na całe gardło, oznajmiając że danie jest już do odebrania. Młode małżeństwo, które opowiada o swoim domu otwartym na Mazurach, prowadzonym z miłością i pasją. Charakterystyczne brzmienie akordeonu w połączeniu z trąbką i mandoliną oraz niski głos faceta z charyzmą. Młody chłopak z elektrycznymi skrzypcami, nieco starszy brodacz z gitarą, serbski wokalista, bałkańskie pieśni, a to wszystko na jednej scenie. Krople deszczu odbijające się od namiotu. Dobre, ciepłe słowa wypowiadane na wieczornym chłodzie. Autystyczny chłopiec, który, mimo że powinien, nie boi się ludzi. Mgła unosząca się nad zalesionymi górami. Miejsce, w którym myśli porządkują się same, gdzie nabierasz motywacji, siły i energii do życia. Gwieździste niebo nade mną, szumiący potok kilkadziesiąt metrów za mną, przede mną uśmiechnięta twarz mojego taty. 



To jest moje bieszczadzkie wspomnienie.
Ela