Gdzie się zaczyna i kończy niewinny flirt?

Jeden krok może zaprowadzić w przepaść. Ewentualnie bagno z którego trudniej się wydostać, ale trzeba w nim tkwić. Przepaść załatwia sprawę jednak raz a porządnie.

Jedno spojrzenie, jeden uśmiech. Kilka dobrych słów. Ta sama energia, te same fale. Rodzi się właściwa nić porozumienia. Wcale dużo do tego nie potrzeba. Wystarczy kilka chwil. Potem trochę rozmów. Rozumienie bez słów. Czasem wystarczy tylko skinienie głową albo spojrzenie. I oboje wiedzą o co chodzi. Rozumienie bez słowa.

Drobne gesty. Błysk w oku. Uśmiech na specjalne okazje. Stąpanie po cienkim lodzie. Momentami nie tylko po lodzie w przenośni. Balansowanie na krawędzi. Niema umowa, że dalej nie idą. Ta krawędź to ich granica, której nie przekroczą. Po prostu nie. Drobne gesty. Błysk w oku. Uśmiech na specjalne okazje.

Jest łatwo, dobrze, lekko i przyjemnie. W sumie niczego więcej nie trzeba. Niby niedopowiedzenia wiszą w powietrzu. Kłębią się jak chmury na niebie. Ale są białe a nie burzowe. Niema umowa która ustala pewne granice nie do przekroczenia. Ta jedna krawędź, za którą się nie wychodzi. Cienki lód nie może pęknąć. Grozi lawiną.

Drobne gesty. Błysk w oku. Uśmiech na specjalne okazje. Rozumienie bez słów. Dobra energia, dobre fale. Gdzie kończy się granica dozwolona? Gdzie właściwie zaczyna się flirt, a gdzie flirt się kończy?